Red roses turn dark all over
Leaves fall on the grounds
Heavy footsteps approach
With the crisp break of dry leaves
It’s the season again of cleaning up
And making quick deals
To see the colors of red,
Blue, and purple all around
Pack all the songs of youth
For a strength unknown
Bring the lively drums
Of the beating heart of a child
For today is another day
Of lovemaking of gods
When one tells the other
To hide all the colors
Under a shirt or two
And keep the mystery of love
As tiny bits of red petals fill the empty jars
The air fills up with the stench of yesterday’s death
With the crowd quickly crowding above the town
Children start going out of their little boxes
Pushing their way up the slopes of deserted land
They step cautiously with their mouths shut
Their tiny feet soak with the blackish mud
They scan the place left in the aftermath
As one by one they see familiar colors of the past
They rush with quiet steps towards the pile
A glimmer of blue, yellow, and blue pop up
Yet they are all touched by the red spots
Others got a bit darker now after the first blow
But the children didn’t know as they poked the colors
“Mama?,” one of the little children said
“Papa?,” the others call from the far left
Hindi lang sa Quiapo nakikinig ang butihing Maykapal
Minsan sa paglalakad ay may Aleng makapagtatanggal
Sa mga munting itinatagong sugat, siya’y may itatapal
Ilahad lang palad at uuwi ka nang may bagong dangal
Huminga at itigil muna ang iyong mahabang paglalakad
Marahang ibukas at ipakita ang linya ng iyong kanang palad
Umupo sa silya at maghintay sa tapat ng mesang malapad
Na dala lagi ng Aleng bihasa na sa ganitong pamamalakad
Kung di pa sapat, itanong ang laman ng iyong isipan
Maiging magmasid nang iyong lubos na maunawaan
Ang misteryong ipinagdiriwang sa harapan ng simbahan
Buksan ang mga mata sa dalang tunay na kasagutan
Kung itong mga pagbasa ay hindi pa rin sasapat
May isa pa namang baon ang Ale na maaaring ipangtapat
Sa kung ano pa mang kailangan ng iyong pagsisipat
Inaakalang ang sagot ay nagpapalaki lang sa mga lamat
Pula, berde, dilaw, ano ang kulay ng iyong kahilingan?
Pumili lang sa may Aleng nakaabang sa iyong harapan
Tiyak na ang isip mo ay unti-unting malilinawan
Sa panalangin mo kasi ang mga kandila ay may dalang kasagutan
Moonlight draws the crowd closer to the sound
Searching for shadows eaten by the nearby ground
Was it a cry or a scream of a boy who has yet to be found
By the party taking snaps of tears falling on the mound
This is the day, the last of summer as they say
People should be jumping for joy and not dismay
But it seemed like November has come early this May
As the shots are heard on the colorful end of day
Tiny steps walk towards the tiny gaps above
A growing smudge of red fills the cover of the glove
Worn by a person smiling, showing some love
Who later cleans his hand as he shakes the escaping dove
It seems like a late start, but I hope to bring life back to my blog. I haven’t written anything in the past couple of months as I simply tried to find better ways to adjust to my teaching job. Now, I will try to begin a new routine to bring myself back to writing. I hope to continue with this. As a first, let me leave this one here:
Sa pagsayaw ng liwanag ng kandila sa ating harapan
Pakaliwa’t pakanang pagsabay sa ating bawat paghinga
Minsan inaakala nating patapos na ang problemang noo’y nagpahirap
Sa puso nating punong-puno na ng di magagandang alaala
Na may iilang natirang peklat katabi nang unti-unting naghihilom na sugat
Kaso sa bawat hakbang pasulong at sa paglapat ng liwanag
Dahan-dahang nagbabalik ang hapdi sa mga gasgas na naghilom
Na ipinanalangin natin nang taimtim na sana’y di na magbalik
Pero ngayo’y nagbabadyang muling bumukas at magpahirap
Na muling kikirot habang pilit nating huwag pansinin
Kaya yata talaga matalinghaga ang takbo ng ating tadhana
Minsan ang liwanag kasi’y natatakpan ng mga ulap
Na pilit naman nating itinataboy sa pag-ihip
Ng mainit na hiningang nagsasabing
Ako at ika’y buhay pa
Na ano man ang mangyari, may isa pa tayong panangga
Ang huminga at magpatuloy sa pagharap sa kung ano pang ibato ng tadhana
Matuto rin tayong magpahinga upang tayo ay makalaya
Ihanda ang ating mga mata sa pagmasid sa paglubog at pagsikat ng araw
Magasgasan mang muli, kumirot mang muli ang ating mga puso
Mabulag man saglit sa kislap ng liwanag ng mga nakaraan
Tayo ay magpapatuloy, may isa pa tayong hininga
[UPDATE 06/11/2018] This is still a plan and I was not able to really make this into a concrete action. But, it’s never too late to start. Maybe I can finally work on new posts starting this week up to maybe two to three months? 😉
Tutubi, tutubi, magmadali’t makipot riyan sa tabi
Bakit iba na ang daloy nang iyong paglipad?
Sumasayad at nangangapa sa lupa ang iyong mga palad
Dahan-dahang maglakad paroon sa paaralan
Dahil ang mangmang ay wala raw masasandalan
Maging ang ilang makukulay na paruparo
Sa kung saan-saan na laging nagsisitakbo
Ngayong nakagapos ang mga pakpak
Pilit kinakabisado ang numerong nakatatak
Sa kanilang noo na nagsasabi kung saan sila mapapadpad
Imulat mo ang iyong mga mata at tainga
Magmasid, makinig, magdasal nang taimtim
Di na ito tulad nang kinagisnang lansangan
Kung saan naghahanap lang ng aratiles sa daan
Alitaptap, alitaptap, ang dulo mo’y kumikislap
Hinahanap-hanap mo ba ang pangarap sa sulok-sulok
Ng siyudad na dahan-dahan nang nilamon ng alikabok?
Maging mga mangmang ay palaging may alam
Pagdating sa sinasabi nang iilan sa karamihan
Ni hindi na mabilang ang totoong nagtutulungan
Pero alamin mo pa ring may kislap na ikaw lang ang nakaaalam
Imulat mo lang ang iyong mga mata at tainga
Magmasid, makinig, magdasal nang taimtim
Darating din ang iyong pagkawala
Sa isang gapos ng nakaraan
Maging isang paruparong makulay
Isang tutubing mabilis sumabay
Sa pagbabago pero nananatiling matatag
Isang alitaptap na kumikislap
Nagpapaganda sa dilim na dala ng gabi
Alitaptap, alitaptap, ang dulo mo’y kumikislap
Tutubi, tutubi, magmadali’t makipot riyan sa tabi
Maging ang ilang makukulay na paruparo
Magsasama-sama sa pagpapatuloy,
Sa pagbabago, sa pagkawala sa gapos
Kikislap ang umaga sa kulay ng mga pakpak
Kikislap ang liwanag sa mga matang matitingkad
Kikislap ang gabi dala ng natatanging ilaw
Na di madaling makita sapagkat ilan lamang
Ang may tulad na kislap dala ng kanilang pangarap
Sana isa ka sa kanila, ngayon o bukas
Di mo kailangan magmadali
darating ang iyong paglipad, pagkislap
Dumudungaw ang mainit na haplos ng liwanag
Mula sa kurtinang dahan-dahang sumasayaw
Sa bawat pagbati ng malamig na hangin
Unti-unting umaangat mula sa sahig na pulang-pula
Mga alaalang binabagtas ang makinis na paalala
Isang bagong umaga ang masayang bumubulaga
Ang tahanang noo’y puno nang sapot na ipinaikot-ikot
Sa may sulok na nalimot na ng panahon
Ngayo’y tahanan na rin nang mga alikabok
Na may bahid ng saya’t lungkot ng kahapon
Mga ngiti nang pag-uunat ng mga sanggol ang sagot
Sa pagbuka nang palad tiyak na ang pagkalimot
Sapagkat sa umagang ito tuluyang babangon
Magsisimula ng bagong pahina sa libro ng pagbabago
Ineng, ineng ang baga ay nasa iyong paanan
Totoy, tara sumigaw nang pagkagilagilalas
Ganito ang hiling ng mga mumunting bumabagtas
Sa dagat na puno ng alon at pag-aalala
Sa kagandahang dapat sana’y noon pa nakita
Dumudungaw ang mainit na haplos ng liwanag
Mula sa kurtinang dahan-dahang sumasayaw
Unti-unting umaangat mula sa sahig na pulang-pula
Mga alaalang binabagtas ang makinis na paalala
Isang bagong umaga ang masayang bubulaga
Poetry with a bit of darkness in it.
Poetry with a bit of darkness in it.The year 2017 is almost over and in a couple of months, people will be doing their new year’s resolutions again while I’m still stuck on the list that I don’t know where I got the idea from exactly. Nevertheless, in the remaining days of this year, I will work on something that I think (still not sure, though) I can finish. *fingers crossed*
A work in progress. Still yet to complete.
With these two, I hope to go back to my old habits where I am not yet preoccupied with work concerns. The poetry may seem like a hodgepodge of sorts, but, they are because those works were from random pieces I wrote in a span of years. Then, the Estranghero is my chance to bleed some senses to a possible full manuscript. So, here’s a great end to 2017.
