Category: Campus Life
Alalahanin sa Ngayon
Paano nga ba lubusang kumawala
Sa gapos, sa hapis ng kahapon?
Isang tula, siguro isang pelikula
Iyon lamang ang mga inakalang tama
Sa loob lamang ba ng tatlo hanggang limang minuto
O sa isa hanggang dalawang oras makalalaya
Maipahihiwagtig ang nadarama,
Hakbanging dapat tuluyang ipanukala
Ganoon lang ba kadali?
Lumaki sa piling ng kaginhawaan
Bagong sibol ng sigla ng kabataan
Inanod ang mga ideyolohiya,
Inakalang mga kuwentong barberong dala ng nakatatanda
Kapag naiba ang naging pagbasa,
Lumalaki ang hinala ng mga nakakikilala
Rebelde, aktibista, pakawala
Walang paki sa paglago ng bansa
Sino ba talaga ang nagsasabi
Ng tunay na hakbang
Makatutulong sa bayang sinisinta
Bayan, kabayanihan
Wala na bang talaga?
Kapag ang isa ay piniling lumihis sa malawakang paniniwala
Isinasantabi na rin ba siya ng lipunang kinabibilangan?
Pagtutol na ito ay kinatatakutan
Ng mga namumunong pilit na nagpapasubo
Ng huwad na paniniwala’t tiwala
Paglaban daw na ito ay walang halaga
Bakit sila ngayon nababahala?
Indio. Bobo. Filipino.
Nababago ang ngalang pakilala
Ngunit alin ang mas pipiliin
Ang matawag ng ganito
O ang matakot at malunod
Mamatay na nakagapos?
It’s difficult to let go and move on…
…from my decade-old reading assignments and book collection.
Whenever I try to remember the stories and books that truly got me into my current fascination with the written works, I can’t help but smile and think of the numerous reading assignments I had to complete throughout my high school and university years. There were times I couldn’t even remember the exact date or homework for a particular text, but the story and the characters were all still so familiar to me.
Science and Learning
I didn’t grow up in a family of readers. Television shows, movies, radio series, and only a couple of Komiks kept me pre-occupied during my tender years. I tried to excel academically during my elementary days, and I was only exposed to different textbooks, encyclopedia resources, and the dictionary (synonyms, antonyms, thesaurus, and others).
Red Rose (2011*)
A: When was the last time you saw me smile?
T: When was the last time you heard me sing?
A: When was the last time you held my hand?
T: When was the last time you felt I’m alive?
T: I walked in the garden full of roses. It was the most beautiful thing anyone could ever imagine. Red filled the whole place.
A: I saw her walked in my rose garden and she was the most radiant rose I have ever seen.
T: I was wearing my favorite white dress and I felt like an angel standing in the center of heaven.
A: She filled the land with light and everything started to fade away. I was sitting and hiding behind the bushes, waiting for my angel to come. And she did!
T: I hopped along the brick fountain found at the center of the garden. There were two ladies partly covered with cloth, standing in the middle of the fountain, pouring water from their basin. Then I glanced forward to see my reflection.
A: I started to walk near my angel. Then she started to go near the water! She moved her body and leaned to see over the well. It was my well of hell! She can’t be near the well! She might fall and she might be eaten alive by the demons of the underground!
No! No!
I shouted. But there was no sound.
Looking Back to Spoken Word Poetry
Ever since I’ve come across the videos of Sarah Kay in college, I learned to appreciate words and the beautiful rhythm of spoken word poetry. Personally, I don’t think that I have the courage to present my poems or other written works out loud that’s why I love listening to others confidently sharing their works. How brave are they to openly share their thoughts and receive praises (and criticisms). It’s stunning and inspiring.
The first video that I’ve seen:
Words, experiences, and reflections. I find these all helpful elements in the creation of poetry, in all forms and any lengths.
Sarah Kay’s not the only one I constantly listen to, I also follow some of the works of Phil Kaye. They both share that deep yet relatable experience in their spoken word.
Kuwentong Erotika
Tumingin si Jessie sa may bintana ng bus. Pinagmasdan niya ang pagpatak ng ulan, ang pagkabasa ng aspalto sa daan. Ang pagkakagulo ng mga taong naghahanap ng masisilungan. Maging ang dahan-dahang paglabo ng bintana dala ng paglalaban ng mainit na hangin mula sa kanyang bibig at ng lamig na dala ng aircon.
Hinigpitan ni Jessie ang pagkakayakap niya sa sarili. Balot na balot na siya ng makapal na jacket pero patuloy pa rin siyang nilalamig. Halos hindi na niya maigalaw ang mga daliri dahil sa paninigas ng mga ito.
Francis.
Kuwentong Romansa
Kinapa ni Isabella Villaflor ang malaking piyano sa gitna ng sala. Ngumiti siya at nagsimulang sumayaw. Hinawakan niya ang mahabang asul na bestidang suot-suot niya. Dahan-dahan niyang itinapak ang walang sapin niyang mga paa sa sahig. Paikot siyang umindayog sa paligid ng piyano. Pinagmasdan niyang muli ang kabuuan ng sala at tumigil siya sa pagsayaw. Kumunot ang kanyang noo, “Nasa ospital yata ako at wala sa bahay. Napakaraming kama’t puting kumot!” natatawang sabi ni Isabella ngunit mabilis din nitong binawi ang ngiti at bigla siyang sumigaw.
“Gamot, alkohol, gasa, heringgilya, at ano pa! Ano pa! Ospital na ba talaga ang tahanan namin? Wala na ang kulay ng bahay!”
Binawi niya ang sigaw ng malalim na buntong hininga at bumulong sa sarili, “Ngayong araw dapat ang aking kasal. Ang aming kasal.”
Nagulat si Isabella sa malakas na pagbukas ng pinto. Napatakbo siya sa hagdan. Pinilit niyang takpan ang kanyang tainga dahil sa naririnig na iyak, ungol, at sigaw, ng mga sugatan at duguang lalaking dinadala at pinapahiga sa mga kama.
Kuwentong Kababalaghan
Paningin
Umihip ang malamig na simoy ng hangin at madali nitong napawi ang pagod na aking nararamdaman. Katatapos lamang ng patimpalak at masaya ko sanang iuuwi kay Nanay ang napanalunan kong pera’t medalya. Sinasabayan pa ako ng liwanag ng buwan. Ngunit unti-unting kumikipot ang daan, napuputol ang pagkaluskos ng mga dahon, kumukurap ang liwanag ng buwan. Hindi ko na halos maramdaman ang paglapat ng aking paa sa lupa dahil ang nais ko na lamang ay makalayo, makatakbo. Patuloy sa pagkitid ang aking dinaraanan, natabunan na ng ulap ang sinag ng buwan at tanging matataas na damo na lamang ang aking nakakapa’t nadaraanan. Tanging ang mabilis na tibok ng aking puso ang aking naririnig. Hindi ko namalayan na bigla akong tumilapon at napadapa sa lupa. Natisod pa ako. Dahan-dahan kong iniangat ang aking sarili nang may kumalabit sa aking likuran. “Salamat po,” ang tangi kong nasabi. Hindi ko siya nagawang lingunin at tanging tinig lamang niya ang aking naalala. “Ang ganda ng iyong mga mata,”sambit niya. “Pahiram muna.”
—-
Isang eksenang mula sa alaala ng FIL150- Pagsulat ng Kuwentong Popular
Buhay ELBI
Nakaligtaan ko na naman ang nakaplanong araw ng pagdalaw. Kaya ngayon ay babalikan na lang ang mga alaala. Mula sa mga litrato at mga kathang magdadala muli sa akin sa matamis na yakap ng aking mahal na tahanan.
Maraming masasayang karanasan, mga pagsubok na nilampasan, at mga taong naging malaking parte ng pagkilala sa aking sarili. Salamat at ngayon ay gusto ko na talagang bumyahe at mag-isang lakbayin ang daan sa mga nakalipas na panahon.
Elbi, hintayin mo ako sa aking pagbabalik. 😀
A Look Back: The Rhetoricians ♥
March 23, 2005
University of the Philippines Los Baños
The birth date of The Rhetoricians 🙂
Today is the 10th anniversary of the UPLB Speech Communication organization. A place which I considered a family since the day I became I member in 2010.
It is such a wonderful moment to look back to the things I’ve done and learned from this organization. The amazing and somewhat crazy members I’ve met who all brought unimaginable joy and shared memorable experiences with me. This was also the place which helped me hone my skills in writing and speech communication. I even kept some of the souvenirs to remember those times.
